Κοιλιοκήλη είναι η προβολή και πρόπτωση μέρους ενός ενδοκοιλιακού οργάνου ή προπεριτοναϊκού λίπους, εκτός της ανατομικής του θέσης μέσω ενός στομίου ή χάσματος του κοιλιακού τοιχώματος.

Η κοιλιοκήλη διακρίνεται ανάλογα με την εντόπισή της στο κοιλιακό τοίχωμα σε επιγαστρική κήλη, κήλη λευκής γραμμής, ομφαλοκήλη, κήλη Spiegel και τέλος σε μετεγχειρητική κοιλιοκήλη όταν εμφανίζεται μετά από προηγηθείσα χειρουργική επέμβαση.

Τα αίτια εμφάνισης διαφέρουν ανά ασθενή και τα βασικότερα είναι η παχυσαρκία, η βαριά χειρωνακτική εργασία, καταστάσεις που αυξάνουν την ενδοκοιλιακή πίεση ( χρόνια δυσκοιλιότητα, δυσουρία, χρόνιος έντονος βήχας), πολλαπλοί τοκετοί, απότομες αλλαγές βάρους και διαταραχές του κολλαγόνου του συνδετικού ιστού.

Παράγοντες κινδύνου εμφάνισης μετεγχειρητικής κοιλιοκήλης είναι η καλή τεχνική συρραφής του τραύματος, χρήση ακατάλληλων ραμμάτων, μόλυνση του τραύματος μετά το χειρουργείο, παχυσαρκία, μη συμμόρφωση του ασθενούς στις μετεγχειρητικές οδηγίες σχετικά με την άρση βάρους.

Οι περισσότεροι ασθενείς παρατηρούν ένα ελαφρύ πρήξιμο ή εξόγκωμα στην κοιλιά τους το οποίο είναι πιο ορατό όταν βρίσκονται σε όρθια θέση ή μετά από αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης ( βήχας, άρση βάρους).
Οι κήλες αυτές προκαλούν ήπια ενόχληση ή τοπικό πόνο στη θέση που βρίσκονται ή και διάχυτο πόνο στην κοιλιά. Σπανιότερα μπορεί να προκαλέσει αιτία ειλεού ( εγκλωβισμό και απόφραξη τμήματος εντέρου) λόγω περίσφιξης του περιεχομένου της.

Συνήθως η διάγνωση γίνεται εύκολα μόνο με την κλινική εξέταση από τον ιατρό και σπάνια επί αμφιβολίας μπορεί να απαιτηθεί υπερηχογράφημα, αξονική ή μαγνητική τομογραφία.

Η χειρουργική αποκατάσταση με την τοποθέτηση συνήθως πλέγματος είναι η μοναδική οριστική αντιμετώπιση της κοιλιοκήλης. Η χρήση κηλεπίδεσμου ή ζώνης κοιλίας πρέπει να αποφεύγονται γιατί εξασθενούν τους μύες και μπορεί να δημιουργήσουν συμφύσεις.

Η χειρουργική αποκατάσταση μπορεί να γίνει είτε ανοιχτά είτε λαπαροσκοπικά. Η λαπαροσκοπική τεχνική υπερέχει έναντι της ανοιχτής σε πολλούς τομείς. Στην ανοιχτή μέθοδο για να τοποθετηθεί και να στερεωθεί το πλέγμα στη σωστή του θέση πρέπει να γίνουν μεγάλες κινητοποιήσεις ιστών στα κοιλιακά τοιχώματα, όμως κάτι τέτοιο δεν γίνεται στη λαπαροσκοπική μέθοδο με αποτέλεσμα να είναι πολύ λιγότερο τραυματική. Οι ασθενείς που χειρουργούνται λαπαροσκοπικά έχουν βραχύτερη νοσηλεία, ταχύτερη κινητοποίηση, λιγότερο πόνο, καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα και γρηγορότερη επάνοδο στις ατομικές και επαγγελματικές δραστηριότητές τους.

Επειδή δεν υπάρχει το ιδανικό πλέγμα ( ένα για όλα τα είδη και μεγέθη) πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι εξής παράμετροι στην επιλογή του κατάλληλου πλέγματος:

• Ανατομική θέση τοποθέτησης ( ενδοκοιλιακά, προπεριτοναϊκά, επάνω από την απονεύρωση)
• Μέθοδος τοποθέτησης ( ανοιχτά, λαπαροσκοπικά)
• Χαρακτηριστικά της κήλης που επιδιορθώνεται ( πρώτη αντιμετώπιση ή υποτροπή)
• Κλινική εμπειρία