Το περιεδρικό συρίγγιο είναι μία παθολογική επικοινωνία μεταξύ του βλεννογόνου του πρωκτικού σωλήνα και του δέρματος γύρω από τον πρωκτό.

Σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία προκαλείται από φλεγμονή στις κρύπτες του Morgagni που βρίσκονται περιμετρικά της οδοντωτής γραμμής. Στις κρύπτες αυτές απεκκρίνουν οι αδένες του πρωκτού. Η φλεγμονή από μικρόβια στους αδένες αυτούς δημιουργεί μια σηπτική εστία ( περιεδρικό απόστημα ) η οποία βρίσκει δίοδο κατά μήκος της οδού με την μικρότερη αντίσταση, περνώντας μεταξύ, διαμέσου ή πάνω από τους σφιγκτήρες του πρωκτού.

Ένα μικρό ποσοστό των συριγγίων μπορεί να οφείλεται σε άλλες παθήσεις όπως φλεγμονώδεις νόσοι ( Chron), καρκίνο, φυματίωση, τραυματισμό ή χειρουργική επέμβαση στην περιοχή.

Τα περιεδρικά συρίγγια ανάλογα με την πορεία τους και την ανατομική τους θέση διακρίνονται σε:

• Μεσοσφιγκτηριακά
• Εξωσφιγκτηριακά
• Διασφιγκτηριακά
• Υπερσφιγκτηριακά

Το συχνότερο σύμπτωμα του περιεδρικού συριγγίου είναι η εκροή οροαιματηρού, ρυπαρού υγρού ή πύου από το στόμιο στο περιπρωκτικό δέρμα. Σπανιότερα μπορεί να εμφανισθεί πόνος ή κνησμός.

Η διάγνωση είναι πρωτίστως κλινική. Όταν προσέρχεται ο ασθενής στο ιατρείο, παρατηρούμε το έξω στόμιο δηλαδή μια μικρή τρύπα στο δέρμα γύρω από τον πρωκτό. Ακολουθεί συνήθως ορθοσκόπηση η οποία θα μας βοηθήσει να αποκλείσουμε άλλες συνυπάρχουσες παθήσεις και ταυτόχρονα να βρούμε το έσω στόμιο του περιεδρικού συριγγίου. Τέλος η διάγνωση του περιεδρικού συριγγίου επιβεβαιώνεται με τη διενέργεια μαγνητικής συριγγογραφίας ή ενός ενδοορθικού υπερήχου που μας επιτρέπουν τη χαρτογράφηση του συριγγίου και τη σχέση του με τους σφιγκτήρες.

Η θεραπεία του περιεδρικού συριγγίου είναι μόνο χειρουργική. Το ιδανικό είναι η εκτομή ή η διατομή με νεαροποίηση του συριγγώδους πόρου και η επούλωσή του στη συνέχεια κατά δεύτερο σκοπό. Σε δύσκολες περιπτώσεις εφαρμόζεται η μέθοδος seton ή Ιπποκράτη καθώς και το laser με πολύ καλά αποτελέσματα.